کنترل به دست‌های بی‌اعصاب

خیلی بده که از اوایل خرداد رسما وارد تابستون می‌شیم

راستش از تابستون فقط میوه‌هاش برام خوش آیندن

نه گرما رو دوست دارم

نه اینکه تا ۹ شب هوا روشن باشه رو درک می‌کنم

نه پشه‌ها رو که بدتر از غم (در گوشه میخانه هم ما رو پیدا می‌کنن)

به این اضافه کنید بحث‌های همیشگی سر روشن یا خاموش بودم ادوات خنک کننده رو...

یکی روشن می‌کنه، اون یکی می‌گه بذار رو گردون که بچرخه و مستقیم به کسی نزنه، 

یکی خشک می‌شه با بادهای مصنوعی، دستگاه رو خاموش می‌کنه، پنجره رو باز می‌کنه. اون یکی بلند میشه دستگاه رو روشن می‌کنه، پنجره رو می‌بنده. 

این یکی قاطی می‌کنه، می‌ره روی میز خروجی باد سمت خودش رو با روزنامه و چسب می‌پوشونه، 

یکی دیگه که هنوز سویشرت تنش می‌کنه از اون طرف داد می‌زنه: یه کم ورزش کنید، اینکه گرمتونه همه‌ش از اضافه وزنه.

یکی از اون یکی طرف داد می‌زنه: بیا بشین جای من، اینجا اصلا گردش هوا نداره عین سوناست. 

یکی دیگه انقدر درجه خنک کننده بالای سرش رو بالا برده که نزدیکشم بشی ترک می‌خوری و ...

ابن وقتا فکر می‌کنم خوب می‌شد اگه اختیار بعضی چیزا مثل کنترل این خنک کننده‌ها دست خودمون نبود. مثلا تنظیمش می‌کردن رو یه دمای مشخص. کاملا دیکتاتوری. چون اونچه که من توی این مدت فهمیدم اینه که ما بیشتر از اینکه به دمای مد نظر خودمون فکر کنیم، نیتمون اینه که یه وقت به اون رفیق سرمایی‌مون خیلی خوش نگذره.